Fight Club Articles

[Xavier]

29-3-2007

Γιατί αυτοί είμαστε

Οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα μιας χώρας είναι χρήσιμα για έναν και μόνο λόγο: Διότι δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας στους υπηκόους της. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου ταράζεται με κάθε τι «καινούριο», το περιεργάζεται καχύποπτα και –ως επί το πλείστον- στο τέλος το απομακρύνει, επιστρέφοντας στη ζεστή αγκαλιά του «αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι».

Η εμφάνιση της εθνικής στη Μάλτα ήταν ακριβής απεικόνιση αυτής της παραδοπιστίας. Βγαλμένη από τα βάθη του ελληνικού DNA και ποτισμένη με όλα τα στερεότυπα αλλά και όλη την αλήθεια που κουβαλάμε ως λαός. Από τη μία είχαμε την «ψυχή» (αυτό το «όπα», που έλεγε και η αείμνηστη Μελίνα) να ανασυνταχθούμε μετά το Σαββατιάτικο στραπάτσο και να κυριαρχήσουμε –ως οφείλαμε- στον αγωνιστικό χώρο (απέναντι, βέβαια, σ’ έναν αντίπαλο που πιθανόν δεν θα τον επιλέγαμε ούτε για προπόνηση) κι από την άλλη τον τρόπο να κάνουμε τη νίκη αυτή να φανεί ότι ήρθε μ’ έναν τρόπο δύσκολο, σχεδόν ηρωικό.

Γιατί συνέβη έτσι; Μάλλον διότι γουστάρουμε το δράμα. Το έχουμε μέσα μας, πως το λένε;… Το ψάχνουμε διαρκώς στη ζωή μας, στις σχέσεις, τις καθημερινές συναλλαγές μας. Στη θεωρία πάντα υποστηρίζουμε ότι θα ευχόμασταν όλα να μας έρχονταν πιο εύκολα, στην πράξη όμως αναζητούμε τη δικαίωση, τη «νίκη» μόνο μέσω του αγώνα, της δυσκολίας. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη αυτού, από το γεγονός ότι σπανίως θα δείτε (μη λοβοτομημένο) άντρα να είναι πλήρως ευχαριστημένος με τη σχέση του αν αυτή δεν περνάει και μερικά σκαμπανεβάσματα. Ένα καυγαδάκι από δω, μια μανούρα από κει και όλοι πλέουν σε μια θάλασσα ευτυχίας. Μαζοχισμός; Αναμφίβολα. Δείγμα υγείας; Επίσης.

Οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της εθνικής περηφάνιας στα παράθυρα των ειδήσεων και των εκπομπών καθώς και η –από κάθε πλευρά βλακώδης και κενή περιεχομένου- προτροπή «δώστε απαντήσεις» που «φορέθηκε» πολύ στο μεσοδιάστημα των δύο αγώνων, έκαναν το σκηνικό του δράματος ακόμη πιο μεγαλοπρεπές. Οι έξι αλλαγές σε σχέση με την ενδεκάδα του ματς με την Τουρκία, σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης σε τηλεορασόπληκτους και μη λάτρεις της χολής που εκτοξεύεται προς πάσα κατεύθυνση. Περίμεναν μια σπουδαία παράσταση στη Βαλέτα. Και την είδαν. Μπορεί να μην είχε πρωταγωνιστές τη Θέκλα –το κορίτσι με τα γένια- και την Ασώματο Κεφαλή, ήταν γεμάτη όμως με μπόλικο σασπένς και «θέμα».

Είχε δύο κεντρικούς αμυντικούς να φυλάνε τον Σκέμπρι και άλλον έναν να υποχρεώνει την ομάδα να παίξει με 10 για να μαρκάρει μαν του μαν τον Μίφσουντ (ούτε στον αγώνα με τη Γαλλία στο Euro δεν δώσαμε στους εαυτούς μας αυτή την πολυτέλεια, μια που τον Ανρί τον μάρκαρε ο -δεξιός μπακ- Γιούρκας, αφήνοντας την αμυντική τριάδα ανέγγιχτη). Είχε τον Βασίλη Τοροσίδη να παίζει αριστερός οπισθοφύλακας, αφαιρώντας μας μία επιπλέον επιλογή στην επίθεση, καθώς τόσο ο ίδιος όσο και ο Καραγκούνης συνεχώς συνέκλιναν προς το κέντρο. Είχε τον Κατσουράνη και τον Κυργιάκο να αναρωτιούνται πως δεν κατάφεραν να μπουν με την μπάλα στα δίχτυα. Είχε την «τυπάρα» να δημιουργεί ή/και να ολοκληρώνει 7-8 προσπάθειες χωρίς αποτέλεσμα. Είχε τον, πάντα ψύχραιμο, Αλέξη Σπυρόπουλο στην τηλεοπτική μετάδοση να αναφωνεί αγχωμένος «έλα Νίκο» στο πρώτο τετ-α-τετ του Λυμπερόπουλου. Είχε τη γνωστή μας τακτική αναρχία, την αδυναμία στο τελείωμα των φάσεων και, πάνω απ’ όλα, την ψυχοβγαλτική διαδικασία με την οποία φτάσαμε στο αγαπημένο μας 1-0. Γιατί έτσι μας αρέσει. Να αφήνουμε την ευκολία σε αυτούς που το παίζουν «υπεράνω» και να κερδίζουμε τα παιχνίδια όπως εμείς ξέρουμε. Βασανιστικά. Με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα. Όχι, δεν «κερδίζουμε επειδή αξίζουμε». Αξίζουμε επειδή κερδίσαμε.



Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης

[Xavier]

Εφιάλτης στο δρόμο με τις μεταγραφές

Το ιδρωμένο μαξιλάρι του Τάκη Λεμονή έχει πολλά να πει αυτές τις μέρες για τον κάτοχό του. Ο οποίος πετάγεται από τον ύπνο του κάθε μισή ώρα - παραμιλώντας. Ψελλίζει προτάσεις που μένουν πάντα μισές, μπλέκει ονόματα, αριθμούς και θέσεις, σ’ ένα «παραλήρημα» χωρίς αρχή και τέλος. Σηκώνεται και πίνει ένα ποτήρι νερό μήπως ηρεμήσει. Ανοίγει το ψυγείο και τρώει το πρώτο γλυκό που πιάνει στο χέρι του. Μάταια. Από το μυαλό του δεν μπορούν να ξεκολλήσει το «κακό» που τον βρήκε. «Ποιος να το φανταζόταν;» μονολογεί «ο πρόεδρος το ‘πε και το ‘κανε. Σάρωσε την αγορά… εγώ όμως τώρα πως θα τους χωρέσω όλους;».
Cut. Η νεκρική ησυχία της νύχτας βοηθάει τη σκέψη. Ο προπονητής του Ολυμπιακού κάθεται στη βεράντα, βάζει μπροστά του χαρτί και μολύβι κι ανάβει τσιγάρο: «When the going gets tough, Takis gets going» σκέφτεται από μέσα του, «ήρθε η ώρα να αποδειχτώ άξιος διαχειριστής του υλικού που έχω στα χέρια μου».
«Τερματοφύλακες, δόξα τω θεώ, δεν προβλέπεται να αλλάξουμε. Ευτυχώς που ανανέωσε νωρίς ο Ντίντα με τη Μίλαν, γιατί θα μας τον φόρτωναν κι αυτόν. Με Αντώνη πρώτο για μία ακόμη χρονιά και Μπούτινα δεύτερο –που είναι καλό παιδί και δε γκρινιάζει ποτέ- θα συνεχίσουμε. Α, έχουμε και τον Παναγόπουλο να συμπληρώνουμε αποστολή όταν μας υποχρεώνουν να έχουμε συγκεκριμένο αριθμό γηγενών.
Πάμε στην άμυνα. Δεξιά τα βλέπω μια χαρά. Με Ζεβλάκοφ, Τοροσίδη και Πατσατζόγλου είμαστε κομπλέ. Αριστερά τώρα. Γεια σου Γρηγόρη, στο καλό Ερόλ. Καλώς ήρθατε Ρομπέρτο Κάρλος και Ντάνιελ Πράνιτς. Ο πρώτος θα παίζει μέχρι να λιώσει, ο δεύτερος θα μπαίνει μόνο όταν ο πρώτος τραυματίζεται ή είναι τιμωρημένος ή έχει πάει στο Ρίο για το καρναβάλι κι άμα μείνει κι ο Ντομί θα τον στείλω στους Νέους – για να έχει παιχνίδια στα πόδια του. Στα σέντερ μπακ βλέπω μια έλλειψη. Καλοί οι Κασάπα κι Εντμίλσον, αλλά αφενός δεν μπορώ να έχω τον Ζούλιο Σέζαρ πάγκο κι αφετέρου (βάζοντας μέσα και τον μπάρμπα-Γιώργη) δεν βγάζουμε τη χρονιά μόνο με τέσσερις κεντρικούς. Να θυμηθώ να πω στον πρόεδρο κάτι γι’ αυτό.
Στη μεσαία γραμμή αναμφίβολα δυναμώνουμε με τον Ντούντου ο οποίος, μαζί με τον Ζε Ρομπέρτο, θα κάνουν εξαιρετικό δίδυμο ως αμυντικά χαφ και θα μπορέσει να ξεκουραστεί λίγο κι ο «Ιέρο». Μπροστά τους σκέφτομαι να βάλω Ρικέλμε – Ριβάλντο, όπως στο 4-2-2-2 του Μουρίνιο στην Τσέλσι και κατά συνθήκη να παίζουμε με εξτρέμ. Σ’ αυτή την περίπτωση θα έχουμε Τζόρτζεβιτς ή Ρεκόμπα αριστερά και Μάριτς δεξιά – αν βέβαια η διοίκηση δεν κάνει δεκτή την πρόταση των 18εκ. ευρώ που έχει καταθέσει η Ρεάλ, η οποία ψάχνει τον δεξιό χαφ που θα αντικαταστήσει τον Μπέκαμ. Προσωπικά πάντως δεν θα τον έδινα -γιατί σ’ αυτή την τιμή δεν μπορούμε ν’ αγοράσουμε κάποιον καλύτερο- αλλά αυτό δεν είναι δική μου δουλειά.
Επιθετικό δίδυμο. Εδώ είναι τα μεγάλα ζόρια. Με οκτώ πλέον διαθέσιμους στράικερ ολκής, το μόνο που μπορώ να κάνω για να είναι όλοι ευχαριστημένοι είναι να τους χωρίσω σε τέσσερα ‘δίδυμα’ και να μοιραστούν τα παιχνίδια. 30 για το πρωτάθλημα, τουλάχιστον έξι για το Τσάμπιονς Λιγκ και άλλα τέσσερα για το κύπελλο μας κάνουν 40, άρα θα παίξουν από 10. Έχουμε και λέμε (φτύσιμο, αλλαγή σελίδας):
Ρομπίνιο – Μ. Κωνσταντίνου: Δίδυμο-φωτιά, βαρύς φορ με ελαφρύ περιφερειακό, είμαι πολύ αισιόδοξος, θα τους δώσω δύο παιχνίδια ‘Τσου λου’ και οκτώ για το πρωτάθλημα, συμπεριλαμβανομένων των δύο ντέρμπι με Παναθηναϊκό.

Κλαούντιο Πιζάρο – Ντιέγκο Μιλίτο: Λατινοαμερικανική μαγεία. Δύο ‘μπόμπερ’ με ευκολία στο σκοράρισμα, που ανακατώνουν τις αντίπαλες άμυνες. Θα έχουν κι αυτοί δύο ματς Τσάμπιονς Λιγκ και οκτώ στο πρωτάθλημα, δύο εκ των οποίων θα έιναι με την ΑΕΚ.

Βάγκνερ Λαβ – Μάξι Λόπες: Βραζιλιανοαργεντίνικη οπτασία. Ο ‘Καμπάνταης των πλουσίων’ θα ανοίγει διαδρόμους και ο ‘δαιμόνιος Βραζιλιάνος’ θα σκοράρει ακατάπαυστα. Παίρνουν τα δύο εναπομείναντα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ, τα μέσα-έξω με ΠΑΟΚ, ΑΡΗ και ΟΦΗ στο πρωτάθλημα, το παιχνίδι της φιέστας τον Μάιο και τον τελικό του κυπέλλου.

Ν. Καστίγιο – Μλάντεν Πέτριτς: Λειτουργικοί και χρήσιμοι, αλλά δεν φτουράνε μπροστά στους υπόλοιπους. Αρα θα τους έχω αποκλειστικά για να ‘τραβήξουν κουπί’ στο πρωτάθλημα και το κύπελλο. Κι άμα τυχόν στραβώσει κάποιος απ’ τους δύο, κανένα πρόβλημα. Τον στέλνω 15 μερούλες στην εξέδρα και αμολάω Φέλιξ Μπόρχα μέσα να σπείρει τον τρόμο. Να δω ποιος θα μου ξανακουνηθεί μετά.».
Cut. Ο Τάκης Λεμονής μειδιά και σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι, στριμώχνοντας τη γόπα ανάμεσα στις υπόλοιπες. Κοντεύει να ξημερώσει πια. Τοποθετεί προσεκτικά τις σημειώσεις στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Αλλάζει μαξιλάρι και ξαναπέφτει για ύπνο. «Όλα θα πάνε καλά» επαναλαμβάνει διαρκώς στον εαυτό του, σαν μάντρα. «Οι καλοί παίκτες χωράνε παντού. Όλα θα πάνε καλά…».


Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης

[Xavier]

Ήθη και έθιμα της πατρίδας μας

Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον τις συσκέψεις, τις επιτροπές, τις συνεδριάσεις, τα συμβούλια και τα διαβούλια που έγιναν και συστάθηκαν για την καταπολέμηση της βίας μέσα κι έξω από τα γήπεδα με πολύ ενδιαφέρον. Και καταλήξαμε στο συμπέρασμα, μετά από πολύ σκέψη, ότι πάρθηκαν οι σωστές και καίριες αποφάσεις. Πραγματικά, άμα διαλυθούν οι σύνδεσμοι των οργανωμένων και δεν παίρνουν εισιτήρια, όλα θα γίνουν τέλεια στο πιτς φιτίλι, οι φίλαθλοι θα πηγαίνουν στα γήπεδα και θα απολαμβάνουν το παιχνίδι, μην σας πούμε κιόλας ότι θα βαράνε όλοι μαζί παλαμάκια και θα φωνάζουν «defense, defense» όταν επιτίθεται ο αντίπαλος, όπως γίνεται στο ΝΒΑ. Μετά, θα βγαίνουν οι τσιρλίντερς, θα χαλβαδιάζουμε κανέναν ωραίο πισινό, θα τρώμε χοτ-ντογκ και μπέργκερ, θα πίνουμε κι ένα λίτρο αναψυκτικό και θα πηγαίνουμε σπίτια μας ευτυχισμένοι.
Μάλιστα, είναι τόσο ωραία αυτή η λύση, που μπορούμε να την εφαρμόσουμε οπουδήποτε παρατηρείται ένταση, αναμπουμπούλα και αναστάτωση. Έτσι λοιπόν, ας βάλουμε λουκέτο στις φοιτητικές νεολαίες, διότι μας χαλάνε τη μόστρα όταν πλακώνονται στα αμφιθέατρα των σχολών και τα τηλεοπτικά παράθυρα. Τώρα που το σκεφτόμαστε, ας κλείσουμε και τις συνδικαλιστικές ενώσεις, διότι κάθε τρεις και λίγο στους δρόμους είναι και καταλήγουν είτε έξω από τη Βουλή, είτε έξω από κάποιο Υπουργείο και ζητάνε – σαν δε ντρέπονται κιόλας – να συναντήσουν τον αρμόδιο Υπουργό. Μια που πήραμε φόρα, λουκέτο αμέσως και στις ενώσεις των αγροτών και των κτηνοτρόφων, που πετάνε φρούτα, γάλατα, ζαρζαβατικά και ό,τι τους έχει κάψει ο παγετός έξω από τις Νομαρχίες και λερώνουν το δρόμο – αφήστε που κλείνουν και με τα τρακτέρ τις οδικές αρτηρίες και μας χαλάνε το weekend. Γενικά, για να μην το κουράζουμε, ας τα κλείσουμε όλα να ξεμπερδεύουμε και να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο.
Ενδεχομένως, θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και σε άλλα μέτρα, όπως απαγόρευση κυκλοφορίας μετά την ενάτη βραδινή, κλείσιμο των οπαδικών εφημερίδων, φάλαγγα σε όσους κυκλοφορούν με το κασκόλ της ομάδας τους, αλλά επειδή πλησιάζει η μαύρη επέτειος της Χούντας, ας μη το βαραίνουμε. Αρκεί η απόφαση που προκάλεσε σοκ μεγάλο και μας έκανε να χάσουμε τον ύπνο μας, να διακοπούν δηλαδή όλες οι εγχώριες αθλητικές δραστηριότητες (αφού στα ευρωπαϊκά παιχνίδια πάνε άλλοι φίλαθλοι, οι καλοί και μυαλωμένοι) για 15 ολόκληρες μέρες, που στην πραγματικότητα είναι 7 ολόκληρες μέρες, αφού το Πάσχα ούτως ή άλλως δεν θα είχαμε αγωνιστική κίνηση, που στην πραγματικότητα είναι ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο όλο κι όλο. Είναι τόσο μεγάλη η απώλεια για το χαμένο αυτό Σαββατοκύριακο, από όλο αυτόν τον κόσμο που γεμίζει ασφυκτικά όλα τα γήπεδα, που νομίζω ότι για 2-3 χρόνια τουλάχιστον όλοι θα συμμορφωθούν και δεν θα ανοίξει ρουθούνι.
Βεβαίως, επειδή είμαστε στο Πάσχα, θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και σε μια σειρά από καινοτόμες, όσο και πρωτότυπες λύσεις, που μπορεί να μην εξαφάνιζαν το πρόβλημα της βίας, αλλά τουλάχιστον θα ήταν διασκεδαστικές:
- Η σούβλα: Οι υπαίτιοι των επεισοδίων συλλαμβάνονται, πλένονται προσεκτικά, πασπαλίζονται με αλατάκι, αλείφονται με λεμονάκι και σουβλίζονται υπό τους ήχους δημοτικής μουσικής έξω από τις θύρες που κάθονται οι οργανωμένοι στο εκάστοτε γήπεδο.
- Το τσούγκρισμα: Σε τσακώσαμε να πετάς κοτρόνες για να ανοίξεις το κεφάλι του απέναντι κι εκείνος απάντησε στο ίδιο στιλ, την ίδια λογική και με τα ίδια πολεμοφόδια; Βάφουμε το κεφάλι του ενός πράσινο και του άλλου κόκκινο και τα τσουγκρίζουμε μέχρι να σπάσει ένα από τα δυο, όπως συμβαίνει με τα αυγά. Ο «νικητής» συνεχίζει απτόητος με αντίπαλο το επόμενο κεφάλι.
- Η σταύρωση: Είσαι υπότροπος; Σε μπουζουριάσαμε ξανά και ξανά, αλλά εσύ δεν λες να βάλεις μυαλό και συνεχίζεις στο ίδιο μοτίβο; Δυστυχώς για σένα δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει οψιόν ανάμεσα σε σένα και τον Βαραββά. Το σταυρό του μαρτυρίου στην πλάτη και γραμμή για το βουνό.
- Οι παραδόσεις: Καταδικάζεσαι να ακούς για επτά ολόκληρες μέρες και νύχτες, τα άπαντα του Πέτρου Γαϊτάνου και να βλέπεις τις ταινίες «Ο Χιτών», «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» και «Τα Πάθη του Ιησού». Τουλάχιστον στην ταινία «Το Κουρδιστό Πορτοκάλι» αυτή η μέθοδος έπιασε, γιατί όχι και στην περίπτωσή μας;
Υ.Γ. Το Fight Club σας εύχεται καλό Πάσχα. Για να χωνέψετε το κοκορέτσι με την ησυχία σας, θα τα ξαναπούμε γραπτώς, σταράτα και αντρίκεια μέσω του Sportnet, την Πέμπτη του Πάσχα.


Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης

[Xavier]

Πάρε κόσμε!!! Για διαλιέχτεεεε!!!

Ας υποθέσουμε ότι είσαι νέος, ωραίος, δισεκατομμυριούχος και κολλημένος με την μπάλα. Τα καράβια σου πάνε κι έρχονται χωρίς να βουλιάζουν, τα μαγαζιά σου πουλάνε τόσο καλά που δεν προλαβαίνουν καν να στοκάρουν, οι επιχειρήσεις σου ανθούν, οι επενδύσεις σου αυγατίζουν. Κοινώς, δεν ξέρεις τι έχεις. Τι σου έχει απομείνει σ’ αυτή τη ζωή για να ολοκληρωθείς; Να πάρεις μια ποδοσφαιρική ομάδα, όχι από το μηδέν για να μην φας τη χλαπάτσα των χαμηλών κατηγοριών, αλλά από το 5 με προοπτική να τη φτάσεις γρήγορα στο 10. Παίρνεις λοιπόν την πιστωτική σου στο χέρι και βγαίνεις για ψώνια. Κι επειδή είσαι large τύπος, δεν ψάχνεις ούτε αποκλειστικά για παίκτες που μένουν ελεύθεροι το καλοκαίρι, ούτε για δανεικούς. Πλερώνεις και απαιτείς. Κι επειδή είμαστε τόσο στο Τσου Λου όσο και στο ΟΥΕΦΑ στους ημιτελικούς πλέον, έχουμε ξεκάθαρη άποψη για την ομάδα της καρδιάς μας, των ονείρων μας και των ατέλειωτων τίτλων μας. Έχομε και λέμε:

Νο 1. Τερματοφύλακας
Εντάξει, το έχουμε πάρει χαμπάρι πλέον ότι ο Μπουφόν, αφού άντεξε τις κακουχίες της SerieB δεν θα φύγει ποτέ απ’ το Τορίνο, ο Κασίγιας πρώτα θα αλλάξει ομάδα αίματος και μετά ομάδα ποδοσφαιρική, ο Τσεχ αισθάνεται τόσο καλά στο Λονδίνο, που φοράει την κάσκα του ράγκμπι ακόμα και στον ύπνο του και ο Μπενίτεθ δεν είναι χαζός ν’ αφήσει τον Ρέινα να φύγει. Ήρθε η ώρα του τίμιου γίγαντα Εουρέλιο Γκόμεζ, από την PSVΑϊντχόβεν να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, να μουντζώσει τους αχαΐρευτους και να πάει κάπου αλλού. Δεν είναι ακριβώς στην πρώτη του νιότη, αλλά τη δουλειά του την κάνει και θα την κάνει μια χαρά.

Νο 2. Δεξί μπακ
Βάλτε το χέρι στην τσέπη. Πιο βαθιά, πιο βαθιά, μη ντρέπεστε. Πιάσατε αστράγαλο; Ωραία, γιατί ο Ντάνι ο Αλβες είναι ακριβώς, αλλά αξίζει και το τελευταίο ευρώ, την τελευταία πεσέτα, το τελευταίο ρέπος που θα χρειαστεί να δώσει κανείς για να τον αποκτήσει από τη Σεβίλλη. Κόστισε 600.000 ευρώ κάποτε, τιμάται κάπου στα 60 μύρια ευρώ πλέον. Σαν πίνακας που πρόλαβε να γίνει συλλεκτικός μέσα σε δυο χρόνια.

Νο 3. Αριστερό μπακ
Εντάξει, ούτε η Λιόν, ούτε ο Ερίκ Αμπιντάλ έκαναν την καλύτερη χρονιά. Αλλά για βρείτε μου καλύτερο παίκτη στη θέση του, που έχει επιπλέον το κίνητρο να παίξει και να αποδείξει τι ψάρια πιάνει και εκτός Σαμπιονά. Γρήγορος, αθλητικός, φουλ – μπακ με όλη τη σημασία του όρου, όπως και ο Αλβες από δεξιά, σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει και καταπίνει τα χιλιόμετρα σαν Scania στην Αθηνών – Λαμίας.

Νο 4. Σέντερ μπακ Α
Αλεσάντρο Νέστα, παιδί μου, βαρέθηκες στο Μιλάνο και θέλεις να φύγεις; Μήπως βαρέθηκες και την Ιταλία και θέλεις να δεις και καμιά άλλη χώρα; Είμαστε οι άνθρωποί σου κι είσαι ο δικός μας. Ταλαιπωρήθηκες από τραυματισμούς φέτος, το ξέρουμε, αλλά θα σε κάνουμε να γιάνεις στο πιτς – φιτίλι.

Νο 5. Σέντερ μπακ Β
Μια λύση θα μπορούσε να είναι ο-προσεχώς-ελεύθερος Κασάπα της Λιόν. Μια άλλη ο θέλω-να-την-κάνω-με-ελαφριά-πηδηματάκια Χάιντσε της Μάντσεστερ, που παίζει και στο κέντρο της άμυνας και αριστερά. Εμείς θα πρωτοτυπήσουμε και θα διαλέξουμε έναν παίκτη που έχει ξεχαστεί από το θεό, αλλά όχι από τους ανθρώπους: κύριε Γουίλφριντ Μπόουμα, τι κάνεις στη Βίλα; Φύγε γρήγορα από κει και έλα να ξανανιώσεις τι θα πει να παίζεις ποδόσφαιρο.

Νο 6. Αμυντικό χαφ
Τι ζητάμε από τη ζωή μας; Έναν παίκτη που μαρκάρει, τρέχει, γίνεται τρίτος αμυντικός, βγάζει την ομάδα μπροστά και δεν ξεχνιέται ποτέ στην επίθεση. Ψιλοπράγματα δηλαδή. Θα παίρναμε τον Ανατόλι Τίμοστσουκ, αλλά μόλις πήγε στη Ζενίτ για 15 μύρια και δύσκολα θα ξεκουνηθεί. Θα κοιτάγαμε τον Μακελελέ, αλλά έφτασε τα 34. Θα κοιτάγαμε τον Ζουέλα, αλλά δεν θα τον αφήσει η Ξάνθη να φύγει. Τον Ρίνο τον Γκατούζο, αλλά θα είναι χειρότερο για τους Ιταλούς από το να τους παίρνεις το Κολοσσαίο και να φεύγεις. Όουεν Χάργκριβς, ξέχνα τον Σερ Αλεξ, πάρε το δισάκι σου στην πλάτη και πορεύσου μαζί μας εν ειρήνη.

Νο 7. Δεξί χαφ
Πόσο είπαμε ότι κοστίζει ο Κριστιάνο Ρονάλντο; 86 ψωροεκατομμύρια ευρώ; Και μόλις ανανέωσε με τη Μάντσεστερ μέχρι το 2012; Σιγά τα ωά, λεφτά έχουμε, στόχους έχουμε, όραμα έχουμε, τι είναι τα λεφτά μπροστά στην απόλυτη ποδοσφαιρική ευτυχία, τα ντριμπλίδια μέχρι εμετού και τις φαντεζί ενέργειες; Ένα τίποτα, αυτό λέμε κι εμείς.

Νο 8. Αριστερό χαφ
Ακόμα ένας Πορτογάλος ποικιλίας για την άλλη πτέρυγα, που ακούει στο όνομα Ρικάρντο Κουαρέσμα. Το ξέρουμε ότι έχει ξαναδοκιμάσει την τύχη του στα ξένα πριν χρόνια και δεν του βγήκε σε καλό. Μεγάλωσε όμως, ωρίμασε, έμαθε κι άλλη μπάλα, τόση πολλή, που αναρωτιέσαι πού τη βρήκε. Θα αρπάξει την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά και τον ταύρο από τα αποτέτοια, αν βρεθεί εδώ και τώρα σε ομάδα που έχει όλα τα φόντα να πετύχει.

Νο 10. Επιτελικό χαφ
Ναι, καλός ο Κακά. Εξαιρετικός ο Ροναλντίνιο. Αρχοντας ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο. Αλλά όλοι αυτοί μαρκάρουν; Όχι. Παίζουν για την ομάδα πάνω και πριν απ’ όλα; Νιετ. Σκίζονται στο γήπεδο, χωρίς να λείπουν ποτέ, βρέξει – χιονίσει; Νόου. Γι’ αυτό, μόλις με καμιά δεκαριά εκατομμύρια, εξαγοράζουμε το υπόλοιπο συμβόλαιο του Φρανκ Λάμπαρντ και βρίσκουμε την υγειά μας. Ούτως ή άλλως, με τους δυο Πορτογάλους στις πτέρυγες, οφείλουμε να έχουμε κι έναν σοβαρό κύριο στο κέντρο.

Νο 9. Επιθετικός Α
Νταβίντ Βίγια, μήπως ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα; Μήπως αρκετά ομόρφυνες την ήδη όμορφη πόλη της Βαλένθια, που ούτως ή άλλως έχει τον Καλατράβα να κάνει αυτή τη δουλειά; Μήπως να πάς καμιά βόλτα αλλού, για τα επόμενα 5-10 χρόνια; Και μην ανησυχείς, θα τα βρούμε με την ομάδα σου. Θα τους θυμίσουμε πόσα έδωσαν για το Χοακίν και θα τους ρίξουμε στο φιλότιμο.

Νο 11. Επιθετικός Β
Ξεχνάμε τους Ανρίδες, τους Σαβιόλες και τους Ντρογκμπάδες του κόσμου τούτου και πάμε σε ένα πραγματικό αλάνι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ, οι αγνοί φίλοι της Τότεναμ σε ευχαριστούν που τους έκανες την χάρη και την τιμή να φορέσεις τη φανέλα της ομάδας τους φέτος. Αλλά φτάνει τόσο, δεν είναι και για χόρταση. Σε περιμένουν κι άλλοι φίλοι του αγνού ποδοσφαίρου. Κι είσαι μόλις 26. Κι έχεις τόσα πολλά να κάνεις ακόμα.

Κόουτς
Το καταλαβαίνουμε ότι ο Ζοζέ Μουρίνιο δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Ότι ενδεχομένως να στραβώσει αν έχεις διαλέξει όλη την 11άδα πριν απ’ αυτόν, γι’ αυτόν. Αλλά ανάγκα και θεοί πείθονται. Κούνα του τα τσέκια, δώσ’ του εγγυήσεις, άσ’ τον να δουλέψει όπως ξέρει και μπορεί και θα σου φτιάξει ένα σύνολο, που θα γλύφεις και τα δάχτυλά των ποδιών σου. Φράση κλειδί; «Πάμε να δείξουμε στο Ρομάν τι είχε και τι έχασε». Πάει, τον έκανες παντοτινά σκλάβο σου τον Ζοζέ.


Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης

[Xavier]

Επεσε ο Μπούσι αποβραδίς*

Την Κυριακή 15/4 το απόγευμα, η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία εξέδωσε δελτίο έκτακτων καιρικών φαινομένων το οποίο και αντιγράφουμε αυτούσιο, καθότι περιέχει την εξήγηση για διάφορες χθεσινές «ασυνήθιστες» πτώσεις σε γήπεδα τις οποίες ορισμένοι κακόβουλοι, εχθροί του ποδοσφαίρου, χαρακτήρισαν «θέατρο». Ιδού η αλήθεια, ανόητοι:

ΕΜΥ headquarters – 17:00 τοπική
Προειδοποιούμε το κοινό ότι σε δύο ώρες από την δημοσιοποίηση του παρόντος (19:00) θα έχουμε την εμφάνιση έντονων καιρικών φαινομένων, τα οποία θα πλήξουν την κεντρική και βόρεια χώρα μέχρι τις 21:00 περίπου, οπότε και θα εξασθενήσουν. Ακολουθεί η πρόγνωση αναλυτικά:

-Αρχικά, στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης και ιδιαιτέρως στην Καλαμαριά θα πνεύσουν άνεμοι που θα φτάσουν τοπικά τα 8, ίσως και τα 9 μποφόρ. Με δεδομένο ότι την ώρα εκείνη στην περιοχή θα διεξάγεται ο αγώνας της τοπικής ομάδας με τον ΠΑΟ, τονίζουμε ότι είναι πολύ πιθανό να εμφανιστούν φαινόμενα απώλειας ισορροπίας των παικτών με αποτέλεσμα ο ένας να κρατιέται από τη φανέλα του άλλου για να μην πέσει, ενώ ενδέχεται ποδοσφαιριστής να πέφτει στο έδαφος μετά από επαφή με αντίπαλο με την ορμή που θα το έκανε μόνο στην περίπτωση που τράκαρε σε τοίχο ενώ τρέχει «με τα όσα».

-Στην ίδια περιοχή και περίπου την ίδια ώρα (20:15) οι άνεμοι ενδέχεται να φτάσουν και τα 11 μποφόρ, με αποτέλεσμα να χρειάζεται υπεράνθρωπη προσπάθεια για να σταθείς στα πόδια σου. Ακόμα δηλαδή και αν κάποιος σου προσφέρει χείρα βοηθείας –προσπαθήσει δηλαδή να σε πιάσει από το μάγουλο για να μην πέσεις- κατά πάσα βεβαιότητα η δύναμη της φύσης θα σε λυγίσει και θα σε στείλει ανάσκελα στο χορτάρι (παρέμβαση Βιργινίας Λεούση: στην περίπτωση αυτή δεν ευνοούνται όσοι φοράνε κόκκινη φανέλα με μαύρες ρίγες κι έχουν τον αριθμό 20 στην πλάτη).

-Ακολούθως, τα φαινόμενα θα «μετακομίσουν» για λίγο νοτιότερα και θα πλήξουν για λίγα λεπτά την περιοχή της Θεσσαλίας και ειδικότερα τη Λάρισα. Με δεδομένο ότι την ώρα εκείνη στην περιοχή θα διεξάγεται ο αγώνας της τοπικής ομάδας με τον ΟΣΦΠ, είναι πιθανό να παρατηρηθούν φαινόμενα που θα ομοιάζουν με τη «θεωρία του χάους». Μην παραξενευτείτε καθόλου δηλαδή αν δείτε π,χ, ποδοσφαιριστή να σωριάζεται στο έδαφος όταν συνάδελφός του δώσει μπουνιά στην μπάλα που κρατάει στα χέρια του. Ξέρετε με τι δύναμη μπορεί να σε κτυπήσει μια μπάλα στο πρόσωπο από απόσταση 30εκ. όταν οι άνεμοι κινούνται με ταχύτητα 10 (βραζιλιάνικων) μποφόρ; Ίσα που γλιτώνεις τον αποκεφαλισμό.

-Τέλος τα φαινόμενα θα κορυφωθούν γύρω στις 20:45, εκ νέου στην περιοχή της Καλαμαριάς. Με τον άνεμο να λυσσομανάει στα 14 μποφόρ τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μείνει όρθιο, ειδικά κοντά στο τέρμα του Εμπέντε. Όχι, ούτε εσύ Αμρ Χαλαουανί θα τα καταφέρεις. Μάταια πασχίζεις. Ό,τι και να κάνεις, θα πέσεις.

Υ.Γ. Άλμπαν, φιλότιμη συνολικά η προσπάθειά σου να κερδίσεις τις εντυπώσεις αλλά -σόρι που το μαθαίνεις από εμάς- το copyright της κίνησης «δείχνω τη φανέλα» στη νεότερη Ελληνική ιστορία το έχει ο «Λύμπε» από το 1-1 του ΟΑΚΑ, αυτό του φτυσίματος πέρασε από τα χέρια του Ράικαρντ (σκουπίσου ρε Φέλερ) σ’ αυτά του Τότι (ψιτ, Πόουλσεν, έχεις κάτι σάλια στο πηγούνι) σε επίσημη τελετή παράδοσης-παραλαβής, ενώ το αντίστοιχο της κίνησης «σ’ τον κόβω στα δύο» βρίσκεται από το ματς με τη Ρεάλ και μετά στην οικία του Μαρκ Βαν Μπόμελ.

*Ο πρώτος στίχος από το ποίημα του Νίκου Καββαδία «Πούσι» (σ.σ. ομίχλη, καταχνιά), που περιλαμβάνεται στην ομότιτλη συλλογή που εκδόθηκε το 1947.


Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης

[Xavier]

Το «μέγεθος» μετράει




Συζητούσα πριν από λίγες μέρες με το φίλο μου τον Βασίλη Τσακίρογλου για το ταξίδι που έκανε στη Βραζιλία, όπου κατάφερε επιτέλους να συναντήσει τη μητέρα και την αδελφή του Άιρτον Σένα, έπειτα από τέσσερα χρόνια συνεχόμενων προσπαθειών, «χυλοπιτών» και απορρίψεων. Για όσους δεν το γνωρίζετε, ο Βασίλης έχει γράψει το βιβλίο AyrtonSenna – ADeus (τον πρώτο τόμο μέχρι στιγμής, αλλά τον έχουμε αναγκάσει να δεσμευτεί ηθικά ότι μέχρι την Πρωτομαγιά του 2008 και την επέτειο των δεκατεσσάρων χρόνων από το θάνατο του Σένα θα έχει γράψει και τον δεύτερο). Δεν χρειάζεται να πω εγώ τίποτα για το βιβλίο αυτό, ούτε να του κάνω διαφήμιση, τα έχετε ακούσει και τα έχετε διαβάσει πιθανότατα από πολύ πιο αξιόλογους και σοβαρούς ανθρώπους από την αφεντιά μου. Πρόκειται για την πληρέστερη μελέτη για τη ζωή, το θάνατο, το μύθο, το χαρακτήρα και όλα εκείνα που έκαναν τον Βραζιλιάνο έναν από τους πιο σημαντικούς και αινιγματικούς ανθρώπους της παγκόσμιας (αθλητικής) ιστορίας.

Στην κουβέντα μας, λοιπόν, με τον Βασίλη τον θυμάμαι να μου μιλάει με μάτια που έλαμπαν για το δωμάτιο με τα τρόπαια του Άιρτον. Να τον ρωτάω, με την ίδια άγρια λάμψη στα μάτια, για τα κράνη του, που τα έβγαλε η μαμά Σένα από τις προθήκες για να τα φωτογραφίσει. Να μου λέει με ένα πλατύ χαμόγελο για τα φαγωμένα και χιλιοραμμένα γάντια που έπιασε με τα χεράκια του. Να τον ρωτάω τι άνθρωπος είναι η μαμά κι η αδελφή του. Να συζητάμε ένα σωρό πράγματα για έναν άνθρωπο που πέθανε πριν από τόσα χρόνια αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ, που πολλοί προσπάθησαν να τον φτάσουν αλλά δεν κατάφεραν ούτε να τον πλησιάσουν. Με το ίδιο δέος, τον ίδιο σεβασμό και θαυμασμό που είχαμε όταν προσπερνούσε τον Προστ ή όταν κάρφωνε την όπισθεν στο σασμάν εν κινήσει για να μην προκαλέσει καραμπόλα.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για ποιο λόγο η Formula 1 είναι περισσότερο δημοφιλής από το WRC, τη στιγμή που το θέαμα στους αγώνες ράλι είναι ασύγκριτα πλουσιότερο, ενώ η Formula 1 έχει γίνει λίγο αποστειρωμένη, λίγο μονόχνοτη, λίγο παιχνίδι τακτικής, επιλογής ελαστικών και προσπεράσεων στα pits. Αν το καλοσκεφτείτε, όλοι μας προσπαθήσαμε (ή προσπαθούμε) στη ζωή μας να μιμηθούμε εικόνες που είδαμε σε έναν αγώνα WRC: να κάνουμε παντιλίκια, να ντριφτάρουμε, να κάνουμε ανάποδα τιμόνια, να βρούμε λίγο χώμα και να του δώσουμε να καταλάβει. Τι να μιμηθείς άλλωστε στους δρόμους από αγώνες της Formula 1; Να τριγυρνάς με πυρίμαχη στολή και να βάζεις δέκα φίλους να σου αλλάζουν λάστιχο στην πιλοτή της πολυκατοικίας σου; Δεν λέει. Άρα; Άρα ο λόγος είναι καθαρά και απόλυτα τα πρόσωπα. Οι σταρ. Οι άνθρωποι που τραβάνε την προσοχή σου σαν μαγνήτης και σε «αναγκάζουν» να ασχοληθείς με τις επιδόσεις τους, την προσωπική τους ζωή, τις γκόμενες, τα ξενύχτια τους, τις καταχρήσεις, τους καβγάδες τους. Η Formula 1, παραδοσιακά, είχε ένα σωρό τέτοιους τύπους: Σένα, Προστ, Σουμάχερ, Μάνσελ, Χάκινεν, Κούλθαρντ, Αλόνσο, Βιλνέβ, Ιρβάιν, Ραϊκόνεν (και μιλάω μόνο για τα τελευταία χρόνια), περισσότερο ή λιγότερο ο καθένας, είχαν το απαραίτητο star quality για να μας αναγκάσουν να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω μαζί τους.

Το θέμα, λοιπόν, στη Formula 1, όπως και σε κάθε άλλο σπορ, είναι η επόμενη μέρα. Μπορεί ο Αλόνσο να γίνει Σουμάχερ – όχι στις νίκες και στις pole positions αλλά σε όλο το πακέτο; Μπορεί ο Ραϊκόνεν να γίνει ο νέος Προστ; Ο Χάμιλτον να γίνει ο Μάνσελ της επόμενης μέρας; Να μας χαρίσουν επικές μονομαχίες, κόντρες, στούκες, δηλώσεις, κοκορομαχίες, τσαμπουκάδες, ίντριγκες και μοναδικές στιγμές όπως μας χάρισαν κάποιοι άλλοι παλιότερα; Φοβάμαι πως όχι. Οι σημερινοί σταρ είναι πολύ μεθοδικοί, πολύ καλοί αθλητές, γυμνασμένοι, προσηλωμένοι, 100% επαγγελματίες, συνεργάσιμοι με την ομάδα τους, αλλά δεν είναι σταρ. Δεν είναι κωλόπαιδα. Δεν βγάζουν τη γλώσσα στον αντίπαλο όταν τον νικήσουν. Κι αυτό δεν είναι έλλειμμα μόνο της Formula 1 αλλά του αθλητικού star system γενικότερα. Ο Κόμπι δεν θα γίνει ποτέ Μάικλ. Ο Ροναλντίνιο δεν θα γίνει ποτέ Ντιέγκο. Ο Μπέκαμ δεν θα γίνει ποτέ Καντονά. Ο Ντάνκαν δεν θα γίνει ποτέ Μπάρκλεϊ. Ο Τάισον δεν έγινε ποτέ Μοχάμεντ Άλι.

Σύμφωνοι, κι ο Σουμάχερ δεν έγινε ποτέ Σένα. Αλλά τουλάχιστον έγινε Σουμάχερ. Έγινε σημείο αναφοράς, ένας οδηγός με φανατικούς οπαδούς και ορκισμένους εχθρούς, που τον μνημονεύουμε τώρα που τα παράτησε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για πολλά χρόνια. Όπως κάνουμε με τους πραγματικά μεγάλους αθλητές της ιστορίας. Αυτό πρέπει να προσπαθούν, πιστεύω, όλοι οι σημερινοί μεγάλοι αθλητές. Όχι μόνο να βγάλουν φράγκα και να πετύχουν νίκες. Η σαμπάνια που θα τρέξει για να σφραγίσει τη νίκη τους θα στεγνώσει γρήγορα και θα ξεραθεί. Και μετά το μόνο που θα μείνει είναι αυτό το εκνευριστικό πράγμα που λερώνει και κολλάει στο χέρι. Αλλά, δυστυχώς για τους περισσότερους από αυτούς, δεν «κολλάει» στο μυαλό του κόσμου.

http://www.maximonline.gr/

[Xavier]

Είσαι ο πατέρας μας (τέρας μας, τέρας μας)

Όταν είσαι ο Ζούλιο Μπαπτίστα, όταν πατρίδα σου είναι ολόκληρος ο πλανήτης, όταν τα εφόδιά σου είναι δυο μαγικά πόδια κι ένα αγύριστο κεφάλι, όταν έχεις φορέσει και τη φανέλα της «σελεσάο» και μερικών από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη, όταν είσαι ο περίτεχνος φορ, ο διεμβολιστής αριστερός χαφ, ο πίσω-από-τον-επιθετικό, όταν παίζεις στην Αρσεναλ και τιμάς τη φανέλα με το «9», τότε μπορείς να λες ό,τι γουστάρεις και αγαπάς. Δεν έχει σημασία ότι μιλάμε για την ομάδα που προπονεί ο Αρσέν Βενγκέρ, όπου το «10» το φοράει ο αμυντικός Γκαλάς. Ούτε ότι είσαι συμπαίκτης του Αντεμπαγιόρ. Ούτε καν ότι τερματοφύλακα έχεις το Λέμαν, ο οποίος περιμένει πρώτα να γκρεμιστεί το Σινικό Τείχος και μετά να κρεμάσει τα γάντια του. Είσαι ο αγαπημένος Ζούλιο, το «Τέρας», ο Χτιστός, ο Μίστερ Ευρωπαϊκά Μπούτια, ο Ανθρωπος του Κυπέλλου, η λάτιν νότα χαράς στη μουντή Πρέμιερ.
Κάποιοι έχουν τολμήσει να αμφισβητήσουν την τεχνική σου, την ποιότητά σου, την άψογη κατάρτιση που μόνο Εσύ έχεις. Ακόμα και την καταγωγή σου, λέγοντας «δεν μπορεί Βραζιλιάνος και τόσο άμπαλος». Ότι άλλοι φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να πάρουν ένα κοινοτικό διαβατήριο – μαϊμού και να παίζουν στην Ευρώπη κι εσύ πλήρωσες όσο – όσο για να πάρεις ένα βραζιλιάνικο και να τους γελάσεις όλους. Αφες αυτοίς, Ζούλιο, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι…

Διαβάσαμε με ενδιαφέρον και αγωνία τις δηλώσεις σου στους Times για το μέλλον σου. Ξέρουμε καλά ότι η περίπτωσή σου, είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αδικία του αιώνα: είναι ποτέ δυνατόν ο Ζούλιο ο Μπαπτίστα να παραχωρείται δανεικός από τη Ρεάλ στην Αρσεναλ, με αντάλλαγμα το δανεισμό κάποιου Ρέγιες – κι όχι μόνο αυτό, αλλά να μην ξεκινάει κιόλας σε κάθε παιχνίδι η 11άδα απ’ αυτόν; Κι ας πούμε ότι γίνεται (που δεν γίνεται). Ξαναείναι ποτέ δυνατόν να μη σκίζουν τα προικιά τους οι της Αρσεναλ να τον κρατήσουν για πάντα στο Λονδίνο, αλλά να τον έχουν στην αγωνία; Αυτά βλέπει η παιχτάρα και τους τα έσουρε ένα χεράκι: «Οι ομάδες από τη βόρεια Αγγλία είναι απαράδεκτες. Κάθε φορά που τις αντιμετωπίζουμε μετράω 30 βαθιές μπαλιές από τους κεντρικούς αμυντικούς κατευθείαν στην επίθεση». Πέστα χρυσόστομε με τα τσουρούκια! Πέστα για τις γιόμες και τις καμινάδες! Πες τους να έρθουν δυο μέρες στην Κόπα Καμπάνα, να δουν τους ξυπόλητους παιχταράδες της άμμου και τις φαβέλας να τους κάνουν γιο-γιο.
Αλλά δεν έμεινε εκεί ο Ζούλιο: «Ο καιρός εδώ στην Αγγλία με σκοτώνει. Έχουμε μια μέρα ηλιοφάνεια και 30 μέρες βροχής. Η μητέρα μου και η κοπέλα μου φοβούνται που δε βλέπουν τον ήλιο και όλο μου λένε πόσο τους λείπει η Μαδρίτη».
Η είδηση δεν είναι βέβαια ότι έχεις κοπέλα (!!!). Είναι ότι καρφώνεις όπως τους αξίζει τους μουντρούχους, που βλέπουν μια αχτίδα ήλιου κι ανοίγουν Moet απ’ τη χαρά τους. Εσύ είσαι φτιαγμένος για λιακάδες και μοχίτο, για σεζ-λονγκ και σφηνάκια σε pool-bar. Ή θα αλλάξουν άμεσα τις κλιματολογικές συνθήκες στο Νησί, ή θα πρέπει να σε ξεχάσουν γρήγορα. Έχει κι άλλο: «Το ποδόσφαιρο στην Πρέμιερ Λιγκ είναι υπερβολικά σκληρό. Είμαι Βραζιλιάνος και απολαμβάνω το να “παίζω” με τη μπάλα, να δίνω έξυπνες πάσες και να κάνω τεχνικά σουτ. Ο Αρσέν Βενγκέρ δεν μου απαγορεύει φυσικά το να κάνω όλα αυτά, όμως το ποδόσφαιρο είναι τόσο γρήγορο που δεν έχεις καθόλου χρόνο να σκεφτείς πώς και πότε θα τα κάνεις. Ακριβώς τη στιγμή που σταματάς να σκέφτεσαι γρήγορα, έρχεται κάποιος που σε ρίχνει κάτω και σου παίρνει τη μπάλα». Τι να πει κανείς; Ό,τι δεν μπορείς να φτάσεις, κοιτάζεις να το ισοπεδώσεις. Αν δεν μπορείς να ανέβεις στο επίπεδό του, κοιτάζεις να το κατεβάσεις στο δικό σου. Γι’ αυτό έχει η Εθνική τους να δει χαρά στα σκέλια της από το μακρινό ’96. Γι’ αυτό φέτος, που πήγες Εσύ εκεί, έχουν τρεις ομάδες στις τέσσερις του Champions League. Δεν έχει σημασία που δεν είναι εκεί η δική σου, δεν φταις εσύ, φταίνε όλοι οι άλλοι. Εσύ απλά ανέβασες τρεις σκάλες το επίπεδο στην Πρέμιερ.
Γκραν φινάλε: «Θα μπορούσα να μείνω στην Αρσεναλ, αλλά αυτή τη στιγμή τίποτα δεν είναι σίγουρο. Το σίγουρο είναι ότι, εφόσον μου δοθεί μια νέα ευκαιρία με τη Ρεάλ, θα κοιτάξω να την εκμεταλλευθώ πολύ καλύτερα απ’ ότι την προηγούμενη φορά», κατέληξε ο 25χρονος. Και θα σου δοθεί, γι’ αυτό μη έχεις καμία αμφιβολία. Μόλις ο Ζοζέ ή κάποιος άλλος καλός κύριος πάει στη Μαδρίτη ως Μεσσίας και πάρει τη σκούπα στο χέρι, για να ξεκαθαρίσει την ομάδα από τους αργόσχολους και τους αργόμισθους, θα κοιτάξει τα κιτάπια του. Κι εκεί θα δει ένα όνομα, που δεν υπάρχει σε κανένα ντουλαπάκι στα αποδυτήρια: το δικό σου. Από σένα θα ξεκινήσει το χτίσιμο της νέας αυτοκρατορίας. Από σένα και τη φανέλα με το «9». Αν θες και το «7», μείνει – δεν μείνει ο Ραούλ, αρκεί απλά να το ζητήσεις.


Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης

[Xavier]

Πώς να χάσεις όταν παίζεις μόνος σου;

Η αγωνιστική που πέρασε έβγαλε τέσσερις πρωταθλητές. Σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία και Σκοτία είχαμε χαρές και πανηγύρια. Και να οι επευφημίες και να οι φωτογραφίες και να τα χαμόγελα και να οι δηλώσεις και να οι αγκαλιές και νάτο το «άγχος» που «επιτέλους έφυγε από τους ώμους των παιδιών».
Ωστόσο, ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά στους πανηγυρισμούς των παικτών του Ολυμπιακού, της Ίντερ, της Λιόν και της Σέλτικ, πιθανώς να παρατηρήσατε κάτι κοινό. Κάτι που έδειχνε ασύμβατο με την περίσταση. Σαν να είχε επέμβει ένας αόρατος ηχολήπτης στην ένταση των πανηγυρικών εκδηλώσεων κατεβάζοντας αισθητά το volume. Γιατί; Πως γίνεται να είσαι είτε ποδοσφαιριστής ή οπαδός, να έχεις μόλις κατακτήσει αυτό για το οποίο πάλευες μια ολόκληρη σεζόν και παρόλα αυτά να αισθάνεσαι «λειψός»; Η απάντηση βρίσκεται στη διαφορά που έχει ένας περίπατος σε σχέση με το να έχεις βάλει τα πόδια στο κεφάλι και να τρέχεις να σωθείς, επειδή σε κυνηγάει ένα ντόπερμαν - με τα σάλια του να βρέχουν την άσφαλτο.
Στην ποδοσφαιρική αντιστοιχία, Ολυμπιακός, Ίντερ, Λιόν και Σέλτικ έκαναν περίπατο διαρκείας, πικ-νικ κανονικό που εξελίχτηκε σε τσιμπούσι και βάρυνε κοιλιά και πόδια. Κι αν, πριν ξεκινήσει η χρονιά, αυτοί που τους στηρίζουν θα έδιναν εύκολα ένα δάχτυλο στην προοπτική του να καθαρίσουν το πρωτάθλημα το συντομότερο δυνατόν (όπως και έγινε δηλαδή) στην πορεία μάλλον συνειδητοποίησαν ότι το συναίσθημα της έκστασης που υπολόγιζαν ότι θα είχαν, μετατράπηκε σε παρατεταμένο χασμουρητό λόγω βαρεμάρας. Διότι, πολύ ανθρώπινα, η αδρεναλίνη του –μέχρι τέλους- ανταγωνισμού σε κρατάει περισσότερο ζωντανό από την επωδό «άντε να τελειώνουμε επιτέλους».
Ενδεικτικές του «σουλάτσου» που έκαναν φέτος στις εγχώριες διοργανώσεις είναι οι βαθμολογίες: Στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός μπορεί να απέχει «μόλις» έξι βαθμούς από την ΑΕΚ, αλλά έχει 15 βαθμούς διαφορά από τον τρίτο Παναθηναϊκό και 63 (!) από τον ουραγό Ιωνικό. Στην Ιταλία η Ίντερ έχει 16 βαθμούς πίσω της τη δεύτερη Ρόμα ενώ απέχει 64 (!) βαθμούς από την Άσκολι που βρίσκεται στον πάτο του Καμπιονάτο. Στη Γαλλία η Λιόν έχει αφήσει 18 βαθμούς πίσω τη Λάνς, ενώ η ψαλίδα που έχει ανοίξει με την ουραγό Ναντ φτάνει τους 41 βαθμούς. Τέλος στη Σκοτία (των –παραδοσιακά- δύο ομάδων) η Σέλτικ έχει αποσπαστεί 13 βαθμούς από τη δεύτερη Ρέιντζερς και 55 (!) από την τελευταία του πίνακα Ντανφέρμλιν. Τρελή σύμπτωση, συμπαντική συνωμοσία ή σημείο των καιρών που απλώς επιβεβαιώνει ότι όπου δημιουργείται χάσμα, αντί να μικραίνει, μεγαλώνει με μαθηματική πρόοδο; Μέχρι ο Δημοσθένης Λιακόπουλος -που είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζει με βεβαιότητα τι συμβαίνει- μας δώσει την απάντηση, ας δώσουμε μια σύντομη (ηλεκτρονική) τιμητική πλακέτα σε όσους φέτος ίδρωσαν τουλάχιστον τη φανέλα (λίγο παραπάνω απ’ τους υπόλοιπους).
Ολυμπιακός – Ριβάλντο: MVP και πρώτος σκόρερ με 15 γκολ. Στην πιο παραγωγική χρονιά του στην Ελλάδα, απέδειξε (ξανά) τη διαφορά μεταξύ πλυμένου και πραγματικά καθαρού.
Ίντερ – Ιμπραίμοβιτς και Ζανέτι: Στον πρώτο για τα 15 «τεμάχια» στο πρωτάθλημα και την εν γένει εξαιρετική παρουσία του και στον δεύτερο γιατί είναι η ζωντανή ιστορία της ομάδας. Και φέτος, στα 34 του, είναι πρώτος σε συμμετοχές στο πρωτάθλημα, έχοντας χάσει μόνο ένα παιχνίδι από τα 33.
Λιόν – Φρεντ και Ζουνίνιο: Έχουν σημειώσει το 1/3 των γκολ της ομάδας (18/54) και χωρίς αυτούς οι υπόλοιποι δεν θα είχαν αράξει από τα Χριστούγεννα.
Σέλτικ – Νακαμούρα: Με εννιά γκολ στο πρωτάθλημα και ασιστ «με το κιλό», κάνει πλέον το όνομά του συνώνυμο του «Ιάπωνας ποδοσφαιριστής».
Ευτυχώς πάντως που για κάθε πρωτάθλημα που τελειώνει νωρίς υπάρχει μια Πρέμιερ Λιγκ, μια Πριμέρα Ντιβιζιόν, μια Μπουντεσλίγκα και μια Ολλανδική Λίγκα στις οποίες γίνεται ο «θάνατος της αλεπούς», η οποία μάλιστα δεν προβλέπεται να τα «τεζάρει» πριν την τελευταία αγωνιστική. Έτσι είναι όμως η ζωή: Άλλοι πηγαίνουν εδώ και καιρό με 120 στην ευθεία και το χέρι έξω απ’ το παράθυρο να «παίρνει χρώμα» κι άλλοι παλεύουν με τα ίδια χιλιόμετρα να βγουν νικητές με την υποστροφή στα «εσάκια» των τελευταίων αγωνιστικών. Ποιος το διασκεδάζει άραγε περισσότερο στο τέλος;


Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης

[Xavier]

Μαθήματα Αμερικάνικης ιστορίας




Προσοχή! Η ιστορία που ακολουθεί είναι 100% πραγματική:Πριν από λίγο καιρό άνθρωποι από κάθε γωνιά της Ευρώπης βρέθηκαν στο Νάσβιλ, μια πόλη του αμερικανικού νότου, καλεσμένοι μιας εταιρείας. Μέσα σε όλα τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που είχαν κανονιστεί, υπήρχε και μια ωραιότατη ξενάγηση με διάφορα πούλμαν, ώστε οι μουσαφιραίοι να καμαρώσουν τις ομορφιές της πόλης. Δώστου βόλτα από δω, δώστου βόλτα από κει, η καλή κυρία με το μικρόφωνο στο χέρι να δίνει κάθε χρήσιμη λεπτομέρεια, μέχρι που φτάνουμε στην υπερπαραγωγή: Το ομοίωμα του Παρθενώνα σε φυσικό μέγεθος και καφέ μάρμαρο, που το βράδυ φωτίζεται εντυπωσιακά και παίρνει λευκό χρώμα, είναι, όπως καταλαβαίνετε, το καμάρι της πόλης. Κι είναι τόσο χλιδάτος «Παρθενώνας», που έχει μέσα μέχρι και κόπια του αγάλματος της Αθηνάς, με χρυσές φλούδες, όπως ήταν παλιά. Μέχρι εδώ όλα καλά, τιμή μας και καμάρι μας, περάστε όποτε θέλετε, φίλοι μας, από την Αθήνα να σας κεράσουμε μερικά ουζάκια στην Πλάκα.

Μέχρι που η καλή κυρία με το μικρόφωνο αρχίζει να κελαηδάει: «Εδώ, κυρίες και κύριοι, βλέπετε τον Παρθενώνα ολόκληρο. Βέβαια, υπάρχει κι ο Παρθενώνας στην Ελλάδα, αλλά εκεί είναι ερείπια». Για κακή της τύχη, στο πούλμαν υπάρχουν και Έλληνες, οι οποίοι αρχίζουν να «φορτώνουν». Η καλή κυρία συνεχίζει το θεάρεστο έργο της: «Κυκλοφορεί μια φήμη ότι οι Έλληνες σκέφτονται να τον ξαναφτιάξουν και ενδέχεται να ζητήσουν τη βοήθειά μας». Οι Έλληνες δεν κρατιούνται άλλο κι αρχίζουν να φωνάζουν. Η καλή κυρία ρωτάει με αγωνία: «Υπάρχουν Έλληνες εδώ;», και μόλις καταλαβαίνει πως υπάρχουν, ξαφνικά η συζήτηση για τους Παρθενώνες παίρνει άδοξο τέλος.
Του Έλληνα ο τράχηλος όμως ζυγό δεν υπομένει και πάει στην καλή κυρία για να ζητήσει εξηγήσεις:
«Θέλω το όνομά σας, το τηλέφωνο του προϊσταμένου σας και να μου πείτε ποιος σας είπε αυτές τις μπούρδες».
«Να, ξέρετε, εγώ δεν…»
«Ποιος σας είπε αυτά τα πράγματα, κυρία μου;»
«Αυτοί…»
«Ποιοι αυτοί;»
«Αυτοί που έφτιαξαν τον Παρθενώνα και τον διαχειρίζονται».
Γκέιμ, σετ, ματς. Η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος. Όπως είπαν και κάποιοι Ιταλιάνοι που ήταν στην παρέα, «ευτυχώς που δεν είχαν φτιάξει κανένα ιμιτασιόν Κολοσσαίο και να πούνε τίποτα παρόμοια, γιατί θα τους αρχίζαμε στις κλοτσιές». Ποτέ μην λέτε ποτέ, παιδιά, δεν ξέρετε τι μπορεί να βλέπουν κάποιοι άλλοι σε άλλο πούλμαν και, το κυριότερο, τι μπορεί να λέει μια άλλη καλή κυρία από το μικρόφωνο. Κι αν όχι σήμερα, αύριο ή μεθαύριο.

Τι συμπεράσματα βγάζουμε απ’ αυτή την πολύ διδακτική και απόλυτα αληθινή ιστορία; Πολλά και διάφορα. Πρώτο και καλύτερο ότι η παλιά, δοκιμασμένη και αλάνθαστη μέθοδος της λάσπης συνεχίζει να εφαρμόζεται και να δουλεύει στο μάξιμουμ: Λέγε λέγε λέγε, κάτι θα μείνει στο τέλος. Κι αν δεν μας «κλήρωνε» να υπάρχουν και Έλληνες στο πούλμαν, θα λέγαμε αυτά κι άλλα τόσα. Κι αν ήταν, π.χ., εκατό άνθρωποι στο πούλμαν, και οι δέκα να τα πίστευαν όλα αυτά, κέρδος θα ήταν. Βγάζουμε, επίσης, το συμπέρασμα ότι κάποιοι άνθρωποι, εκτός από ανιστόρητοι, επικίνδυνοι και δόλιοι, είναι και θρασύδειλοι. Διότι μόλις οι Ελληνάρες έβαλαν την πρώτη φωνή, όλα σταμάτησαν. Άρα τα λέμε εκεί που μας παίρνει, εκεί που κανείς δεν ξέρει όχι απλώς την άλλη όψη του νομίσματος αλλά το ίδιο το αυθεντικό νόμισμα. Ο Γκέμπελς πραγματικά θα ήταν περήφανος για εσάς. Εύγε! Σε μια άλλη περίπτωση, σε μια άλλη πόλη και σε μια άλλη ξενάγηση θα μπορούσε να είναι το ομοίωμα του Κολοσσαίου, που λέγαμε παραπάνω, και να λέει η ξεναγός: «Εδώ μέσα έβαζαν τους Απάτσι από τη μια μεριά και τις αρκούδες από την άλλη, για να διασκεδάζει ο κόσμος. Αρκετά χρόνια μετά το αντέγραψαν στην Ιταλία, όπου αντικατέστησαν τους Απάτσι με χριστιανούς και τις αρκούδες με λιοντάρια». Ή να έχουν φτιάξει την Πυραμίδα του Χέοπα και να συνοδεύουν την τουρνέ με σοφά λόγια όπως: «Εδώ βλέπετε την τελευταία κατοικία του στρατηγού Κάστερ.

Είναι θαμμένος εκεί μέσα, παρέα με το σπαθί του, τα πιστόλια του και δέκα σκαλπ για σουβενίρ». Ο πολιτισμός των Αζτέκων άνετα γίνεται «Aζτέικ Χάουζ» με ζουμερά παϊδάκια και τηγανητές πατάτες – εδώ, ο Ξέρξης έγινε Zerxis, δυο μέτρα παλικάρι με χαϊμαλιά και σκουλαρίκια σαν την Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, οι Θερμοπύλες έγιναν Hot Gates (γιατί άραγε ο Εφιάλτης δεν έγινε «Nightmare», ο Ηρακλής στις ταινίες τους συναντά στο δρόμο τον Αχιλλέα, πάνε για νέκταρ και αμβροσίες και οι δέκα άθλοι γίνονται πέντε, και πολλά άλλα χαριτωμένα. Φαντασία να έχεις και καλή καρδιά, κι όλα τα προβλήματα ξεπερνιούνται.

Η εύκολη λύση σε αυτό το σημείο είναι οι κορόνες και οι αφορισμοί για τις ΗΠΑ, την κουλτούρα τους, τη βραχύβια ιστορία τους, το clopyright που τους αρέσει τόσο πολύ και το γενικότερο τρόπο ζωής τους. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν μου φταίει η Αμερική συλλήβδην για τα μεγαλοσυμφέροντα και τη μικροπολιτική της εταιρείας που έφτιαξε τον Παρθενώνα- μαϊμού και της κάθε αντίστοιχης εταιρείας που θέλει να κονομάει – όπως δεν φταίει για τις αθλιότητες της ξεναγού και η συγκεκριμένη εταιρεία που κάλεσε τόσο κόσμο. Δεν είναι λίκνο του πολιτισμού οι ΗΠΑ, αλλά έχουν ένα σωρό ωραία μέρη να δεις κι ένα σωρό ωραία πράγματα να κάνεις. Δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα μεγάλο πολιτισμό και καμιά ζηλευτή κουλτούρα, αλλά έχουν καταφέρει να απλώσουν και να διαδώσουν την κουλτούρα και το lifestyle τους σε όλο τον κόσμο. Και ειδικά στην Ελλάδα, από τις ταινίες που βλέπουμε και τα ρούχα που φοράμε μέχρι τη μουσική που ακούμε και τη μανία να καταναλώνουμε, κοντεύουμε να γίνουμε πιο αμερικανάκια κι από τους Αμερικανούς. Ας αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, όλα αυτά που μας τη σπάνε και μας βιδώνουν όπως τους αξίζει: με ένα γέλιο στα μούτρα τους κι έναν παγωμένο καφέ στην υγειά τους, για να μη χαλάμε και τη ζαχαρένια μας.

http://www.maximonline.gr/

[Xavier]

Όμορφη σαν τον (κόκκινο) διάβολο

Όταν ακόμα κι ο μπλαζέ, στριμμένος και ξινός Αρσέν Βενγκέρ, λέει τα καλύτερα λόγια για άλλον άνθρωπο που κάνει την ίδια δουλειά - στην προκειμένη περίπτωση τον Φέργκιουσον – είναι τίτλος τιμής σπουδαιότερος κι απ’ αυτόν του «Σερ». Ακόμα κι αν το κάνει ενδεχομένως για να πικάρει τον Μουρίνιο, αφού η δεύτερη επιλογή του Βενγκέρ είναι ο Στιβ Κόπελ της Ρέντινγκ, δεν μειώνει σε τίποτα τα credits που πρέπει να πιστωθεί φέτος ο Φεργκιουσον για την ομάδα του. Όχι μόνο γιατί είναι μέσα σε όλους τους στόχους της και της έχει ανοίξει η όρεξη για ένα νέο τρεμπλ, ούτε απλά γιατί παίζει από ωραία ως εντυπωσιακή μπάλα. Κυρίως, γιατί δείχνει πώς μπορούν να έρθουν εις γάμου κοινωνίαν οι παλιοί με τους νέους παίκτες, χωρίς να δημιουργηθεί η παραμικρή γκρίνια.
Δεν είναι ανάγκη να είσαι φίλος της Μάντσεστερ για να παραδεχτείς το προφανές: ότι πρόκειται για μια τεράστια ομάδα με έναν προπονητή που μπορεί να είναι ξεροκέφαλος και πεισματάρης, μπορεί να έχει τα κολλήματα και τις παραξενιές του, αλλά ταυτόχρονα έχει συγκεκριμένα πράγματα στο κεφάλι του και το χάρισμα να τα μεταδίδει στους παίκτες του. Και καλά τα «παλιοσείρια», σ’ αυτούς δεν χρειάζεται να τους πει τίποτα απολύτως, απλά να τους κοιτάξει μασώντας την τσίχλα του. Αλλά με τα «νεούδια», πώς τα καταφέρνει το ίδιο καλά; Έτσι είναι απλούστατα ο καλός δάσκαλος, δεν έχει μόνο γνώσεις, έχει και μεταδοτικότητα. Παλεύει ακόμα και με τον πιο στούρνο, για να τον κάνει άνθρωπο. Βρίσκει τρόπο να του κεντρίσει το ενδιαφέρον, όταν εκείνος χαζεύει. Του εξηγεί πόσους τόνους ζυγίζει η φανέλα που φοράει και πόσο κωλόφαρδος είναι που ανήκει σε ένα ρόστερ, που οι περισσότεροι συνομήλικοι συνάδελφοί του θα φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για να μπουν, έστω και υπό δοκιμήν.
Ένα σημαντικό «κόλπο» του Σερ Αλεξ, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του στην Αγγλία και παραέξω, είναι ότι έχει βρει την ισορροπία ανάμεσα στους παίκτες από τα τμήματα υποδομής και στις μεταγραφές. Γνωρίζει καλά ότι μια φουρνιά με παίκτες όπως ο Μπέκαμ, ο Γκιγκς και ο Σκόουλς είναι ευλογία Κυρίου και δεν σου κάθεται συχνά. Αυτός όμως δεν είναι λόγος να μη βγάζει παίκτες που ποτέ δεν θα γίνουν mega – stars, αλλά τη δουλίτσα τους θα την κάνουν. Θα παίξουν όσο χρειάζεται και πάντα στο μάξιμουμ, θα καλύψουν τρύπες, θα ξεκουράσουν τους μεγάλους (σε αξία και ηλικία). Αυτός είναι ο ρόλος του Μπράουν, του Ο’ Σέι, του Φλέτσερ, του Ρίτσαρντσον και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Κι ο ρόλος του Κριστιάνο Ρονάλντο, του Ρούνεϊ, του Φέρντιναντ και του Βίντιτς, του Εβρά και του Κάρικ, είναι να κάνουν τη διαφορά. Όπως κι ο ρόλος του Φαν Ντε Σάαρ, που ήρθε για να γεμίσει με το μεγάλο του κορμί τον ίσκιο που έχει αφήσει στο Old Trafford η κορμοστασιά του Σμάιχελ. Και να ονειρεύονται, όλοι αυτοί μαζί κι ο καθένας χώρια, ότι κάποτε θα αφήσουν κι αυτοί τη στάμπα τους στο Hall of Fame της ομάδας, ότι θα γίνουν σημείο αναφοράς στην ιστορία της αλλά και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μέσα από τις επιτυχίες της Μάντσεστερ κι όχι μέσα από μια πολυδάπανη και φανταχτερή μεταγραφή κάπου αλλού.
Τελειώνοντας, το πιο περίεργο και παράλληλα πιο ελκυστικό πράγμα με την ομάδα αυτή, που θα μπορούσε άνετα να σταθεί σαν επεισόδιο των X-Files, είναι ένα: πώς καταφέρνει, εδώ και τόσα χρόνια, με όσους παίκτες κι αν ήρθαν ή έφυγαν, με περισσότερη ή λιγότερη ποιότητα, όχι μόνο να παίζει με το ίδιο στιλ, αλλά στην καλή της μέρα, να μη μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει, όσο καλά κι αν έχει προετοιμαστεί. Ξέρεις καλά πώς θα επιτεθεί αλλά δεν βρίσκεις τρόπο να τη σταματήσεις. Ξέρεις τη δύναμή της από τα άκρα, αλλά τη βλέπεις συνέχεια να σε πλαγιοκοπεί. Γνωρίζεις την ultra δύναμη που λέγεται «στημένες μπαλιές» κι όμως μαζεύεις τη μπάλα από τα δίχτυα σου μετά από κόρνερ ή φάουλ. Δες dvd με τις ώρες. Κάνε ειδικά σεμινάρια στους μέσους και τους αμυντικούς σου. Δώσε οδηγίες να μην αφήσουν από τα μάτια τους τον τάδε ή τον δείνα παίκτη. Ξαφνικά, ο Γκιγκς θα αλλάξει πλευρά, ο Σκόουλς θα κάνει μια σκαφτή μπαλιά, ο Ρονάλντο θα ξεκινήσει ένα σόλο πίσω από τη σέντρα, ο Ρούνεϊ θα ξεπεταχτεί από πουθενά και όλα σου τα πλάνα θα πάνε περίπατο. Έτσι είναι όμως, παραδοσιακά, οι (κόκκινοι) διάβολοι: διαβολεμένοι.


Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης