Σε ρυθμό "Ένα μαχαίρι" από Παπακωνσταντίνου...
Κλεμμένο
Ένα stickάκι
Απάνω μου έχω πάντοτε στην τσέπη μου χωμένο
ένα παμπάλαιο usb, ατσάλινο stickάκι,
-όπως αυτά που μια φορά κρατούσαν gadgetάδες-
που απ' τη Στουρνάρα αγόρασα, σ' ένα άθλιο μαγαζάκι.
Θυμάμαι, ως τώρα νά 'τανε, τον γέρο ιδιοκτήτη,
όπου έμοιαζε μ' ένα παλιό εξώφυλλο του Νίνο,
ορθό πλάι σε ups και σε lcd οθόνες,
να λέει με μια βραχνή φωνή το παραμύθι εκείνο:
«Ετούτο το memory stick, που θέλεις ν' αγοράσεις,
με ιστορίες αλλόκοτες οι μοίρες τό 'χουν γράψει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί, που κάποια φορά τό 'χαν,
καθένας κάποιο χρήσιμο αρχείο του έχει κλάψει.
Ο James Bond το ξέχασε σε κάποια γκόμενά του,
όντας σε μιαν αποστολή, κουρούμπελο είχε γίνει.
Η κύρα-Φρόσω μια βραδιά, του δύστυχου του γιου της,
με το παλιό το τζιν μπουφάν, τό 'βαλε να το πλύνει.
Ένας μ@λάκας τις γυμνές φωτογραφίες της πρώην,
και κάποιος γύφτος πειρατής τα Windows σπασμένα.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα σαν κι αυτό κανένα.
Σκύψε και δες, είναι no name, ολάκερο ένα giga,
είναι και made in Taiwan, αλλά δεν είναι σκάρτο...
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.»
-Πόσο έχει;
-Τσάμπα. Δέκα ευρώ. Αφού το θέλεις, πάρ' το.
Ένα stickάκι έχω παλιό, που χρόνια δε δουλεύει,
που η ιδιοτροπία μ' έκαμε να το χρυσοπληρώσω,
κι αφού κανένα δεν κρατώ χρήσιμο δεδομένο,
φοβάμαι μην καμιά φορά στον κ*λο μου το χώσω...