Απάντηση: Μαντινάδες
Τα πάθη μου δεν τά ’παθε μηδέ η Αρετούσα,
που ’γάπα το Ρωτόκριτο και την ετυραγνούσα’
Ως φέγγει η σπίθα η λαμπερή στη στάχτη πεσιμένη,
έτσι είχα την αγάπη σου κρουφή και μπιστεμένη.
Εγώ ’λεγα, βρυσούλα μου, πως έτρεχες για μένα
μα συ έτρεχες και πότιζες όλα τα διψασμένα.
Στρογγυλομηλοπρόσωπη, λακκουδοπηγουνάτη,
την πέτρα σκίζεις, κάνεις δυο, με το δεξί σου μάτι.(Κύθηρα, προφορική καταγραφή)
Ε χρυσολαμπαδόκορμη, φεγγαρολαμπυρούσα,
χρυσοδαχτυλιδόστομη κι ανθοδροσομιλούσα!
Μέσα στο καρδιοπάλατο, μέσ’ στο σπλαχνόκηπό μου,
εφυτοριζοάνθισες, τριανταφυλλόκρινό μου
|